o grzecznych i niegrzecznych dzieciach

To jedno z moich ulubionych pytań: czy twoje dziecko jest grzeczne?

Niezłe jest też stwierdzenie: ale on grzeczny!

Interesujące jest także wymowne milczenie...

Co to znaczy, że dziecko jest grzeczne? Że siedzi cicho w kącie, że nie dopomina się uwagi rodziców, że zapomina o swoich potrzebach, że spełnia marzenia rodziców, że jest niewidzialne, że zajmuje się sam sobą, że potrafi bawić się w dom z misiem, odgrywającym kolegę...

Potem rośnie taki jeden z drugim i po jakimś czasie okazuje się, że nie walczy o swoje, nie dopomina się uwagi, rezygnuje z założonych celów, nie bawi się z kolegami, nie ma przyjaciół, nie prosi o uwagę, nie dostaje podwyżki, szef go nie szanuje...

Nie chcę, żeby moje dziecko było grzeczne, chcę, żeby miało swój charakter, swój sposób bycia, swoje cele i marzenia. Chcę, żeby rozliczało mnie z obietnic i nie odpuszczało przytulaka lub wspólnej zabawy. Bo po to jestem matką przecież!

Lubię też słowo niegrzeczny. Och, jaki on niegrzeczny - o dziecku, które ma dużo energii. Uch! Niegrzeczne takie! - o dziecku, które się nudzi. Ojojoj, jak by tak w dupę przyłożyć! - o dziecku, które wytrwale dąży do swoich celów. Ach! co to za kreatura! - o dziecku, które nie poszło jeszcze spać.

Dzieci mają powody swoich zachowań, muszą się wybiegać, mieć zajęcie i wyspać. Niegrzeczni są rodzice.

Modelowanie - moje ulubione słowo

- Zobacz kochanie, to są kiełki. Są bardzo smaczne i zdrowe.
- yyy?
- Spróbuj.
- ???
- Zobacz, mama kładzie je na kanapkę i tatuś. Lubimy kiełki.

Dzieciak wsuwa dwie garści kiełków, które przemycane wcześniej, np. w sałatce, skutecznie wypluwał.

Modelowanie zachowań - brzmi bardzo poważnie, a oznacza zwyczajne dawanie przykładu. Jestem jego prawdziwą fanką. To banał, ale jeśli chcesz, by dziecko nie jadło słodyczy - sama nie jedz. Jeśli chcesz, by mówiło ładnym językiem - nie pozwól nikomu z bliskich przeklinać w jego towarzystwie. No i jeśli chcesz, by było "grzeczne" (o tym okropnym słowie innym razem) - to kochaj tatusia i wszystkie babcie. Nie znaczy to, że masz nie mieć własnego zdania, tylko to, że innym należy się szacunek i akceptacja. Więc nawet jeśli teściowa krytykuje Twoje metody wychowawcze - potraktuj ją z miłością i pokazuj swoim dzieciom na własnym przykładzie, jak mają reagować na wszystko, co niekoniecznie jest po ich myśli - począwszy od zbierania zabawek do pudełka po skończonej zabawie, na szanowaniu czarnych, Rosjan, ekologów czy katolików*

*tu wstaw cokolwiek, co drażni Ciebie lub coś, co drażni Twoich znajomych lub rodzinę, a Ciebie drażni, że ich to drażni.


Moje ulubione słowo oznacza niestety, że jedyne nad czym musimy pracować - to nie wychowanie naszych dzieci, ale nasza własna zmiana, nasze własne słabości, nawyki i dziwności.
A więc dziewczyny, książki w dłoń; kursy, szkolenia; obyci znajomi i mądrzy, dobrzy ludzie - to wszystko i wiele innych samoświadomościowych technik pomoże Wam żyć z Waszymi dziećmi w zgodzie, w szczęściu i wielu innych górnolotnych słowach.

Tego życzę nie tylko Wam, ale przede wszystkim sobie!
Zaczynamy od siebie.

Jak wychować potwora?

Portal www.dzielnicarodzica.pl prowadzi właśnie akcję typowania błędów rodzicielskich. Pomyślałam o dwóch rzeczach:
1. każdy rodzic jest idealny, a błędy popełniają inni. Wszystkie czytane przeze mnie wpisy były krytyką znajomych, rodziny i rodziców z placów zabaw.
Czy to znaczy, że ja też jestem ślepa na swoje błędy? Wydaje mi się, że generalnie jest OK, wiadomo, mogłoby być lepiej, ale znowu bez przesady - jestem świadoma, czytam, sprawdzam, dziecko jest w miarę spokojne, to chyba jestem wystarczająco dobrą matką?
Ale może się mylę? Za 20 parę lat okaże się, że mam dorosłego potwora, który nie potrafi żyć ani ze mną, ani z innymi ludźmi?
To może jednak warto skorzystać z warsztatów, jakie oferuje ten portal?

2. Większość zgłoszeń dotyczy sfery emocji. Co to znaczy? Wygląda na to, że jest gorzej niż myślałam. NIE MAMY INTELIGENCJI EMOCJONALNEJ i co gorsza nie potrafimy w związku z tym wspierać rozwoju tego rodzaju inteligencji u naszych dzieci. Tylko teatr, tenis i angielski. Matematyka. Basen. Rytmika. A jak się uderzy, to mówimy: nie boli cię. Naprawdę nie boli?

Nas też nie powinno boleć. Już nic.